روزهای اول

عزیزتر از جانم

می خوام از مادر شدن و تجربیات اون بنویسم. تجربه هایی که شاید بعدها که خواستی مادر بشی به دردت بخوره.

روزهای اول خیلی گریه می کردی با هیچی آروم نمی شدی. همه می گفتن گرسنه ای. شیر خشک هم می خوردی اما بازم گریه می کردی به همه چیز متوسل شدیم. به شما colicez می دادیم که ضد دل درده. حتی دایمتین هم می دادیم. دکتر گفت رژیم غذایی خودتو عوض کن. فکر می کردیم شاید به پروتئین حساسیت داری ولی اونهم نبود. بعد از دو هفته آروم شدی. انگار نه انگار. اما دو ماه طول کشید تا تونستم شیر خشک رو ازت بگیرم.

هفته سوم زندگیت صورتت دونه های ریزی زد که هی بیشتر و بیشتر شد. رفتیم دکتر که گفت بهش می گن دونه های مروراریدی. راه درمانی نداره. گفت من گرمی کمتر بخورم. پماد آ د هم داد اما گفت خودش خوب می شه نیازی به دارو و نگرانی اصلا نیست.

و اما بعد از واکسن دو ماهگی که من و بابایی بیچاره شدیم. درست یک هفته بعد اول تب کردی بعد اسهال گرفتی. دو روز بیشتر نبود اما آب شدی. دکترت داوریی به نام bio gaia داد. مکملی بود حاوی باکتریهای مفید روده که شما هنوز نداری. روزی 5 قطزه بهت می دادم. آب رو آتیش بود و یکروزه خوب شدی.

هفته بعد رفلاکس شروع شد. کیپ شدن بینی، خس خس سینه و اینکه نمی تونستی نفس بکشی. باید بینی شما رو پوآر می کردیم که خیلی بد بود البته چند بار به صورت جهنده شیر رو بالا آورده بودی. اما فکر نمی کردم رفلاکس باشه. تا بالاخره با سونوگرافی معلوم شد رفلاکس داری. شربت رانیتیدین دو بار در روز، هر بار 1 سی سی.

سرما خوردگی شدید در ابتدای ماه چهارم. آبریزش بینی، سرفه های شدید و خشک مثل پیرمردها. مجبور شدیم شبونه بریم اورژانس بیمارستان کودکان. راه بینی کاملا بسته بود نه می تونستی نفس بکشی نه شیر بخوری. فقط ناله می کردی گاهی هم جیغ می زدی. الهی قربونت برم. دکتر شیفت اول به شما قطره نفازولین داد (که البته بگم برای نوزادان توصیه نمی شه) برای همین توی بیمارستان قطره رو ریختیم و همون جا بهت شیر دادم. بعدشم آنتی بیوتیک و قطره سدیم کلراید و پوآر. یک هفته همه زجر کشیدیم تا شما خوب بشی. خدا رو شکر که الان خوبی.